Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Meegaan met de Transsiberië was een jeugddroom: het leven in de trein, de trein zelf, de mensen, de uitzichten en het op mezelf reizen... alles sprak tot mijn verbeelding. In 2008, inmiddels was ik begin dertig, was het dan eindelijk zo ver! Het lijkt lang geleden, maar sommige -eigenlijk heel veel- voorvallen geven me het gevoel dat ik nog maar pas geleden met mijn rugzak in de trein stapte.
Neem dit voorval...
Het vond plaats bij de grensovergang tussen Rusland en Mongolië, waar de trein en zijn reizigers uitgebreid gecontroleerd werden. Eerst door de Russische 'kant', vervolgens door de Mongolische kant. Dat klinkt misschien redelijk efficiënt in volgorde, maar er zat wel een paar uur tussen.
[Tip voor de reiziger: wees geduldig. Heel geduldig. Alles komt goed. Wellicht anders dan je verwacht, maar het komt goed.]
Hoe dan ook, wij reizigers moesten in onze cabines blijven en vooral rustig afwachten. Tja, hoe doe je dat, als de Russische controledienst een schimmige reputatie heeft en als je onverhoopt - van de spanning?- ineens naar de wc moet?
[Tip voor de reiziger: wc's worden bij zulke stops altijd afgesloten. Meestal wordt dat vooraf aangekondigd. In de lokale taal.]
Onze cabine was aan de beurt. In die cabine verbleven we met vier personen: drie Australische dames, die met een groep meereisden en ikzelf, in mijn eentje op pad. Ineens stond er een militair voor onze neus: "Paspoorten graag!", zei hij, in het Russisch (natuurlijk).
"Goedendag, momentje, hier is het", antwoordde ik, ook in het Russisch. De militair keek me indringend aan en meteen dacht ik: "Daar ga ik! Moet ik nou als buitenlander per se Russisch praten?!". Er werd en wordt namelijk weleens apart op gereageerd. Ook al beheers ik de taal, is het soms niet beter om me voor "de domme" te houden?
Mijn paspoort werd gewikt, gewogen, geknakt en bestudeerd. De man, jong nog, met een gaaf maar streng gezicht, stond daar in de deuropening belangrijk en imponerend te wezen. Van mijn foto gingen zijn ogen naar mij en weer terug naar de foto.
Ineens kwam daar de vraag: "Waar hebt u Russisch geleerd?" Ik antwoordde zo zelfverzekerd mogelijk: "Oh, in Moskou aan de staatsuniversiteit, in Brussel, België en in mijn thuisland Nederland."
Wederom die blik van de foto naar mij. Toen sloeg hij het boekje dicht en stak het naar me uit. Zou dit nog een staartje krijgen? - die vraag spookte in mijn hoofd. Eerder was een Deense mede-passagier, freelance fotograaf op vakantie, namelijk z'n (professionele) fototoestel haast kwijtgeraakt aan de controledienst.
Terwijl het paspoort tussen ons in zweefde, zei de militair, bijna vriendelijk: "Knap hoor, dat u dat hebt gedaan. Goedendag!"
Tue, 24 March