Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Afgelopen zaterdag was het Dag van de Overwinning in Rusland: de dag waarop de Russen het einde van de Tweede Wereldoorlog vieren. De beelden van de parades, de enorme vlaggen en de massa's mensen deden me denken aan die keer, dat ik getuige was van deze feestdag.
Voor mijn studie was ik in 2000 een halfjaar in Rusland, Moskou om precies te zijn. Ik studeerde er aan de Linguïstische Staatsuniversiteit (MGLU) en verbleef in een gastgezin.
Op 9 mei, de Dag van de Overwinning dus (nee, geen bevrijding: overwinning) was het stralend weer. In het centrum overal mensen, muziek, vlaggen, lawaai.... En: geen verkeer. Een andere wereld in een anders zo drukke stad!
Er lopen ook altijd veteranen (hoe lang nog, trouwens?) tussen de feestende mensen; mannen én vrouwen, die een hoop te vertellen hebben. Om de haverklap worden ze door omstanders bedankt voor hun heldendaden of krijgen ze bloemen in hun handen gedrukt.
Tijdens m'n wandeling belandde ik op een plaatsje achter het Rode Plein, waar een veteraan luid stond te declameren. Er kwamen steeds meer mensen om hem heen staan en ik besloot even te luisteren. Hij bleek een duidelijke visie te hebben over de toekomst van Rusland: de Russen moesten trots blijven op hun geschiedenis, goed voor hun ouderen zorgen en de jongeren moesten vooral maar veel kindertjes krijgen want dat maakt een volk sterk. Ik weet niet of 'sterk volk' het resultaat is van veel kinderen hebben, maar druk wordt het zeker en dan kun je hoe dan ook niet om ze heen.
Het werd me gaandeweg duidelijk, dat de beste man behalve medailles ook een stuk in zijn kraag had en wel erg op dreef was. Dat bleek helemaal, toen hij mij in het vizier kreeg en rechtstreeks tegen mij begon over het belang om als jonge vrouw kinderen te krijgen en ze goed op te voeden (het zweet brak me uit; om meerdere redenen, maar dat terzijde). Hij pakte zelfs mijn hand en legde die zo maar in die van een jonge vent, die in de buurt stond. Triomfantelijk: "Kijk, zo simpel is het, als jonge mensen elkaar maar vinden!" Mijn tegenwerping, dat ik niet van Russische afkomst was en dus geen Russische kindjes op de wereld zou zetten, wimpelde hij af want ja: ik sprak toch Russisch, dan heb ik duidelijk gevoel voor het land en met een Russische man kom je een heel eind.
Of die jongen en ik ons ongemakkelijk voelden, vraag je? Nou, dat is bepaald een understatement. We schoten in de lach en speelden maar een beetje mee. De jongen verontschuldigde zich, min of meer plaatsvervangend. Hij stelde zich netjes voor en liet toen ook maar mijn hand los. De veteraan zelf was inmiddels al bezig met een ander verhaal.
Het heeft me trouwens wel een leuke dag opgeleverd: die jongen bleek met allemaal vrienden en vriendinnen op pad te zijn en ik werd zo meegetroond naar het Rode Plein, waar we met z'n allen feest hebben gevierd. Heeft die veteraan toch voor verbroedering gezorgd.
Mon, 11 May