Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Vandaag schrijf ik over wc's. Ja, dat kan maar beter van meet af aan duidelijk zijn, zodat jij - beste lezer - gewaarschuwd bent. Maak je geen zorgen, ik ga het niet uitgebreid over flatulentie, darmwerking of andere plastische uitingen hebben. Nee, ik gun je vandaag een inkijkje in de internationale kleinste kamertjes. Hoewel, kamertjes...
Wie kent ze niet? Die hurktoiletten in Frankrijk, altijd goed voor een paar gymnastische capriolen langs de Autoroute du Soleil. Voor veel mensen een nachtmerrie. Met een beetje geluk kom je opgelucht én droog uit het hokje. En heb je na al die jaren vakantieverkeer in La Douce France eindelijk door dat je, in ieder geval als vrouw, voor het beste resultaat gewoon met je derrière boven de afvoer moet hangen, gaan die Fransen na jaren tegenstribbelen ineens mee met de modernisering en staan er zo maar 'gewone' wc's (lees: zitwc's). Moet niet gekker worden.
Frankrijk is trouwens niet het enige land met hurkwc's. Zo was ik eens op vakantie in Tunesië en, jawel: hurktoiletten. Mét sproeisysteempje ernaast voor na de grote boodschap. Ik kwam deze constructies onder andere tegen in Kairouan (bij de Grote Moskee), maar in meer toeristische oorden zijn ook 'gewone' wc's te vinden.
Er valt ook een hoop ( pardon the pun ) te zeggen over de entourage. Bij de Romeinen was het toiletbezoek een sociale aangelegenheid, maar bij ons Westerlingen is die dagelijkse gang van zaken weggemoffeld achter gesloten deuren. Soms zitten achter die deuren ware paleisjes, dat dan weer wel.
Waar dat meestal niet het geval is, is Rusland. Althans, bij de openbare wc's op de treinstations. Men is daar voorbereid op grote aantallen reizigers, dus de toiletgebouwen zijn vaak behoorlijk omvangrijk. De associatie met veedoorvoer is gauw gemaakt, maar dat terzijde. Hoe dan ook, ik moest eens van de faciliteiten gebruik maken en wat bleek: de hokjes werden afgesloten met een soort saloondeuren. Ja, van die halve klappertjes, zonder slot. Heb je al een beeld?
En het kan nog bonter. In een Russisch gehucht kwam ik eens terecht in een soort betonnen schuurtje, mannen rechtsaf, vrouwen links, geen hokjes, geen doorspoelmechaniek, slechts een vloer. Maar ja, als je moet, dan moet je....
Denk je al behoorlijk wat gezien te hebben op wc-vlak, kom je in Beijing iets anders tegen. Die dag had ik een fiets gehuurd om kriskras door hutongs (verzameling nauwe straatjes met kleine, lage woningen) te fietsen, toen ik merkte dat de grote hoeveelheid thee die ik bij het ontbijt had gedronken, zich meldde. Geen horeca in de buurt, dus ik ging op zoek naar een openbaar toilet. Er was een dame die de bezoeker de weg wijst. En nou komt het. Ze wees naar een punt verder in een toiletruimte, waarin een paar muurtjes haaks op het toegangspad te zien waren; toilethokjes, dacht ik. Goed, op naar het achterste hokje dan maar. Blijken al die hokjes open te zijn! Juist ja, geen deuren. En in elk hokje zat een vrouw op haar gemak haar ding te doen, al keuvelend met de buren. De ambiance had dan ook wat weg van een kippenhok. Jammer dat ik geen Chinees versta, anders was ik vast op de hoogte geraakt van de plaatselijke nieuwtjes.
Later leerde ik, dat de huisjes haast nooit een eigen toilet hebben en dat iedereen gebruik maakt van deze ruimtes.
Raar? Mja, voor een Westerling met zijn toiletpaleisje zeker wel. Dus even slikken en doorlopen, vooral niet tussen de muurtjes kijken.
Aha, daar is mijn hokje. Hee, krijg nou wat, een hurktoilet!
Mon, 25 May