Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Al eerder heb ik geschreven over mijn reis met de Transsiberië-express, maar daar valt zo veel over te vertellen dat ik er nog een blog aan wijd. Waar ik het een tijdje terug had over militair machtsvertoon bij de grens, wil ik je nu meenemen naar het eindpunt van mijn reis: Beijing (of: Peking).
Ongeveer een maand tevoren was ik vol verwachting en met een rugzak van 16 kilo (!) in Moskou in de trein gestapt. Daar werd ik uitgezwaaid door mijn Russische gastgezin, dat ik sinds m'n studie in Rusland (zo'n 8 jaar eerder) kende en bij wie ik mijn reis was begonnen. Over de Russische gastvrijheid valt een boek te schrijven, waarschijnlijk kom ik er ook nog eens op terug.
Hoe dan ook, daar in de trein drukte mijn 'gastmoeder' een mannelijke, wat oudere medereiziger op het hart goed op haar 'dochtertje' (Russen zijn gek op verkleinwoorden) te letten. De arme man kon bij zo veel aandringen alleen maar plechtig beloven dat ie dat zou doen.
En daar zat ik dan, in de trein op weg naar Siberië.
Ondertussen gleed de trein onverstoorbaar langs uiteenlopende landschappen: propvolle steden, kale grasvlaktes, complete bossen, totale leegtes en berken, veel berken. Als reiziger maak je ook nog eens tijdsprongen, want het traject strekt zich over zo'n negen tijdzones uit. Ik heb op de raarste tijden aan een ontbijt gezeten. Of was het avondeten?
Niet alleen uitzichten en tijd vlogen voorbij, ook het weer deed een duit in het zakje. Zo was het bij het beginpunt Moskou zo'n 13-15 graden, grijzig en droog, in Siberië zonnig en een comfortabele 20 graden (inderdaad, Siberië is niet permanent in winter gedompeld) en in Mongolië werd het overdag ongeveer 15 graden en 's nachts maximaal een graad of vijf. Aardig om te weten, is dat ik daar in een zogenaamde ger-tent of yurt logeerde...Laten we zeggen, dat het traditionele openhaardje geen overbodige luxe is.
Na Mongolië volgde China. In de trein kregen wij, reizigers, alleen maar een lakentje toebedeeld om onder te slapen, terwijl er bij de voorgaande trajecten altijd een deken bij zat. En zo warm was het nu toch echt niet!
Later bleek dat de stewards en stewardessen van de trein het bij het rechte eind hadden... Van een schamele 9-10 graden klom de temperatuur tijdens de nachtelijke rit namelijk richting de 30 graden. En op het station van Beijing bleek de hittegolf compleet: zo'n 35 graden. In de schaduw.
Later die dag ging ik op zoek naar een restaurantje. In een van de vele hutongs vond ik een mooi plekje en vroeg met handen en voeten (sorry, ik beheers geen Chinees) om een menu. Het was me eerder opgevallen dat er bij veel restaurants plaatjes hingen van de gerechten, dus ik hoopte hetzelfde systeem op het menu terug te zien. Helaas...
Met diezelfde handen en voeten probeerde ik een anderstalig menu te regelen. De ober leek me te begrijpen, hij knikte nog eens beleefd en kwam kort daarna terug met een andere map. En nou komt het: dat menu was in het Russisch! Ha, was ik even blij dat ik die taal beheers. Ik bestelde een overheerlijke roerbak van spinazie en ei. En na de maaltijd af te hebben gesloten met een aromatische Chinese thee zocht ik moe en voldaan mijn hotel weer op.
Pas later besefte ik, dat ik me zojuist in China had gered met Rússisch. Huh?
Tue, 14 July