Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Ooit heb ik gezongen in een restaurant in Parijs. Ja, echt. Niet in mijn eentje – dat moet ik toegeven – en ook niet heel zuiver, maar lollig was het wel. Mijn 15 minutes of fame (dank u, meneer Andy Warhol) had ik te danken aan het bekende kinderliedje “Poesje mauw”…
Ik moet een jaar of 10-12 zijn geweest, toen dit verhaal plaatsvond; het was in de jaren '80. In die tijd woonde ik met mijn ouders en broer in de buurt van Parijs. Regelmatig kwam er bezoek uit Nederland, dat het bijpraten met ons meteen combineerde met een bezoek aan de stad. Geef ze eens ongelijk.
Tussen de bedrijven door speelden we soms voor gids of vergezelden we de familie en vrienden bij restaurantbezoek. Met een bevriend echtpaar schoven we eens aan bij Le Sergent Recruteur op het Île Saint Louis in Parijs, in die tijd een must onder de Parijzenaars. Wat het restaurant zo bijzonder maakte, was niet zo zeer de kwaliteit van het eten (hoewel ze er prima gerechten serveerden), maar eerder de manier waarop de gerechten geserveerd werden. Je bestelt er alleen een eigen hoofdgerecht en de voorgerechten komen gewoon voorbij: de soep van de dag mag je opscheppen uit de dampende pan die van tafel naar tafel gaat, en van de knapperige rauwkost en de heerlijke charcuterie neem je naar eigen smaak uit de eveneens rondreizende manden. De gasten zitten bij Le Sergent aan grote, houten tafels. Ik herinner me dat de tafel vrij hoog was voor mij als kind en dat ik wel heel rechtop moest zitten om overal bij te kunnen.
Aan een tafel naast ons zat een Frans gezelschap, ook zij lieten zich het eten goed smaken. De wijn vloeide rijkelijk – niet alleen bij hen overigens – en de vrouwen en mannen aan de Franse tafel gingen over op het zingen van drinkliedjes als “Il est des nôtres, il a bu son vin comme les autres” (Hij hoort er helemaal bij, hij dronk z’n wijn net als wij). Op een of andere manier kregen we contact en het volgende moment werden de man van het bevriende echtpaar en ik uitgenodigd om ook eens mee te zingen. En hee, we waren niet Frans; hadden we misschien een eigen drinklied? Wij konden op dat moment, tussen die Fransen en met al die gezelligheid, even niets anders bedenken dan “Poesje mauw”. We staken van wal...
Het verband met drank, melk en rijstebrij is niet duidelijk en die kat zal van schrik onder het bed zijn gevlucht, maar wat hebben we gelachen die avond! Het is nog steeds een anekdote hier.
Jaren later was ik er weer eens: de houten tafels stonden er nog, de obers waren nog net zo Frans norsig en de voorgerechten kwamen nog steeds uit de manden. Jammer genoeg hoorde ik op die avond weinig Frans in het restaurant. Maar een bezoek aan Le Sergent blijft een belevenis, met of zonder poes.
PS inmiddels is het restaurant in andere handen.
Mon, 09 July