Taalcursussen, bijlessen, privélessen en workshops voor particulieren en bedrijven.
Een tijdje terug las ik een tweet van een journalist in Moskou, waarin hij beschreef dat hij een foto moest verwijderen van zijn camera wegens ongeoorloofde inhoud. Dat deed me denken aan die keer dat ik een vergelijkbare ontmoeting had met de Russische autoriteiten.
Toen ik studeerde in Moskou zwierf ik in mijn vrije tijd graag rond in de stad. ‘Vrijwillig verdwalen’ noemde ik het lukraak uitstappen bij een onbekend metrostation; echt, zo zie je nog eens wat! Mijn kleine fotocamera was op die momenten mijn vaste begeleider. Van alles legde ik vast: stations (soms ware musea met mozaïeken, schilderingen en beelden), kraampjes bij de uitgang, archiktektuur, rimpelige omaatjes met hoofddoekjes… Afijn, je hebt vast een beeld.
Nou is het wel zo netjes als je bij het fotograferen rekening houdt met de privacy of de gevoeligheid van je onderwerp. Zo vroeg ik aan de omaatjes of ik een foto van ze mocht maken (vonden ze prima en ze herschikten hun kleurrijke doeken zelfs) en van vliegvelden en overheidsgebouwen weet iedereen wel dat het niet slim is om die vast te leggen. Toch? Ook militairen, politiemensen: niet doen. In Nederland liever niet, maar zeker niet in het buitenland waar je te gast bent en niet weet wat de consequenties zijn. Maar ja, wat doe je als zich voor je neus een prachtig plaatje aftekent met drie Moskouse politie-agenten op een rij, met hun typische petten in tegenlicht? Tja, ‘klik’ dus.
Voor ik het wist, stonden ze om me heen. Of ik even mijn camera wilde laten zien. In een flits besloot ik me dom te houden en geen Russisch te praten – ik kan niet eens uitleggen waarom ik dat besluit nam. Eentje vroeg gekscherend aan z’n collega’s of ze Engels spraken; aan de toon was te horen dat het meer als grapje dan als service bedoeld was. Intussen hield ik hun bewegingen en gesprekken in de gaten; ik zag ook dat omstanders toekeken. De mannen maakten met handbewegingen duidelijk wat de bedoeling was. Met trillende handen – drie agenten om je heen is best imponerend, ook al waren er twee van de drie schijnbaar net toe aan scheren – liet ik het toestel zien. En daar was-ie: de foto waar zij van de achterkant en met die petten op te zien waren. Het was een mooie foto, toegegeven, maar hij moest weg. Dat was even slikken, maar de agenten stonden nog steeds om me heen, dus ik deed wat ze vroegen: ik verwijderde de opname.
Met een geforceerde glimlach en nog altijd trillende handjes liet ik zien dat de bewuste foto echt niet meer op de geheugenkaart stond. Zouden ze me nou eindelijk meer lucht geven? Ik stopte mijn camera in mijn jaszak om te laten zien dat ik me zou gedragen. Zo te zien (en te horen) waren ze tevreden. Er kon zelfs een “Goodbye” af. Nou ja! Moraal van het verhaal: Moskouse politie-agenten hebben ogen in hun achterhoofd. Of in hun pet.
Tue, 26 February