VERBREED JE HORIZON

“Stille nacht, heilige nacht...” Prachtige muziek!. Als ik het lied hoor, denk ik nog weleens terug aan het jaar waarin het bij ons niet zo klonk als het zou moeten...

Zojuist zag ik op Facebook een prent van de Franse tekenaar Julien Couty over de rentrée; het moment waarop de scholen in Frankrijk weer beginnen. Je ziet een paar docenten zich verkneukelen: een van hen heeft namelijk een wel heel specifiek schrift op de boodschappenlijst voor zijn leerlingen gezet.

Corona maatregelen, diepvries kist, kinder schoenen, veiligheids helm … . Breekt jouw talenhartje ook bij het zien van deze begrippen? Nee? Lees dan vooral hieronder even door. Ja? Mooi, ga dan gerust verder met wat je aan het doen was. Of lees gewoon mee.

Regelmatig vragen mensen naar de achtergrond van mijn workshop over Franse muziek. Daarvoor moeten we even terug naar “Hoe het begon”...

Tegenwoordig is een verhuizend kind in de klas niet zo bijzonder meer en zijn we gewend aan vakanties in den vreemde, maar in de jaren ‘80 van de vorige eeuw – de tijd waarin wij vertrokken uit Nederland – was dat anders.

Een tijdje terug las ik een tweet van een journalist in Moskou, waarin hij beschreef dat hij een foto moest verwijderen van zijn camera wegens ongeoorloofde inhoud. Dat deed me denken aan die keer dat ik een vergelijkbare ontmoeting had met de Russische autoriteiten.

Als je het geluk hebt dat de boon in jouw stukje zit – en als je niet acuut naar de tandarts moet – dan mag je het bijgeleverde papieren kroontje op je hoofd zetten. Gefeliciteerd: je bent koning of koningin voor een dag!

Ooit heb ik gezongen in een restaurant in Parijs. Ja, echt. Niet in mijn eentje – dat moet ik toegeven – en ook niet heel zuiver, maar lollig was het wel. Mijn 15 minutes of fame (dank u, meneer Andy Warhol) had ik te danken aan het bekende kinderliedje “Poesje mauw”…

We weten allemaal dat internet drijft op katten (en cryptogeld, maar dat terzijde) en dat er tegenwoordig niet alleen “kattenvrouwtjes” maar ook “kattenmannetjes” zijn, maar zetten we de kat ook nog op een andere manier in?

Toen we in Frankrijk woonden, zat ik op een internationale school. De leerlingen kwamen uit alle windrichtingen en de voertaal was Frans. In deze tijd van het jaar was het altijd een drukte van belang: in veel van de vertegenwoordigde landen had december namelijk een of meer feestdagen en dat betekende vaak ook feest op school.

Zijn we nog wel te schokken dan? Zijn er nog taboe-onderwerpen? Zo op het eerste gezicht niet, nee. Grove woorden, afkomst, seks...tegenwoordig lijkt alles te mogen en te kunnen in een liedje. Dit stukje gaat niet over het goed- of afkeuren van die onderwerpen. Het gaat over muziek. Over teksten die op het moment van uitbrengen voor (wat) opschudding zorgden.

Vloeken. Niet iets dat ik toejuich of ieder dag doe, maar soms is het gewoon lekker om een krachtterm te gebruiken. Bijvoorbeeld als je je teen stoot, of als je de trein mist of als een doosje blauwe bessen openspringt en alles op de grond belandt.... Dat had ik dus vanmorgen nog.

Het is winter in Moskou, zelfs de Moskovieten zijn overrompeld door de kou. Mijn 'record' in diezelfde stad: -25°C overdag (ik rond af: het was in feite -27°C). Ik ging gewoon naar de universiteit en nee, niet eens gekleed als een Michelin-mannetje. Mijn gastmoeder bood me haar bontjas aan, dat wel.

Voordat ik aan de slag ging met Verbreed Je Horizon heb ik zo'n twaalf jaar als tolk, vertaler en taaldocent gewerkt. In die jaren zijn er uiteenlopende opdrachten voorbijgekomen (ik heb eerder al eens verteld over liefdesbrieven en de Efteling) en over een daarvan gaat dit stuk. Sleutelwoorden: toneel, tolken en hond.

Een tijdje geleden was er een programma op de vaderlandse televisie met de welluidende titel "From Russia with love". Nederlandse mannen gaan op zoek naar een vriendin in het Oostblok (ik zag de aflevering met Rusland en Oekraïne) en de nodige cliché's komen aan de orde: daar zijn nog echte vrouwen, daar weten vrouwen nog van schoonmaken en ze willen vast wel veel seks (ik verzin het niet!).

De Fransen hebben het vaak over de inhoud. Zo, dat is een boude uitspraak. Geen zorgen, hij wordt zo onderbouwd. En verder gaat dit stukje ook nog over theater, schouwburg en bioscoop. Dan weet je dat alvast.

Nog even en het is weer vakantietijd! Naar het schijnt, is Frankrijk nog steeds het favoriete vakantieland van de Nederlanders. We roemen het land met zijn prachtige rivieren, heuvels, bergen en kastelen en we raken niet uitgepraat over de eetcultuur. Maar ach, die Fransen hè....

Zojuist las ik in het lokale krantje, dat een muziekensemble binnenkort zou optreden en daarbij stukken van de Russische componist Prokovjev ten gehore zou brengen. In één klap was ik in gedachten weer in Moskou, ruim 15 jaar geleden...

Pas geleden plaatste ik een foto op de Facebook-pagina van Verbreed Je Horizon (VJH). Op zich niets bijzonders, zou je zeggen, ware het niet dat deze foto meer aandacht genereerde dan andere (ik parafraseer Facebook even, dat overigens meteen met advertentievoorstellen kwam...). Later sprak ik 'volgers' in levende lijve en die begonnen er ook al over. Van waar die nieuwsgierigheid?

Een Franstalige kennis van me - we noemen hem even Philippe, want zo heet-ie ook - vroeg me eens wat ik nou het mooiste woord of begrip van de Franse taal vond. Stond ik daar met m'n mond vol tanden...

Mooi woord, gunnen. Het betekent dat je graag wil, dat iemand iets krijgt of heeft. Ook kan jou iets toegewezen of toegestaan worden met gunnen: ze gunde me de tijd om het probleem op te lossen. (met dank aan Van Dale Woordenboeken)

Okee, komt ie. Ik volg de serie "Star Trek: Deep Space Nine". Voor de duidelijkheid: ik hou helemaal niet van science-fiction, aliens en wat ermee samenhangt, maar DS 9 (voor de intimi) heeft wel wat.

E., mijn man, wilde de serie uit de jaren '90 opnieuw kijken en het liefst met mij. Ik ben er niet trots op, maar ik heb me laten omkopen. Met een massage. Tja, zo gaat dat in relaties.

Al eerder heb ik geschreven over mijn reis met de Transsiberië-express, maar daar valt zo veel over te vertellen dat ik er nog een blog aan wijd. Waar ik het een tijdje terug had over militair machtsvertoon bij de grens, wil ik je nu meenemen naar het eindpunt van mijn reis: Beijing (of: Peking).

Vandaag ga ik het hebben over post; ansichtkaarten om precies te zijn. Voor de jongere lezers onder jullie: een ansichtkaart is een stukje karton van - meestal - A6-formaat, dat je als vakantieganger met zonnige groeten vanaf je vakantie-adres verstuurt naar de achterblijvers. Google of wiki het maar eens!

Regelmatig krijg ik de vraag waarom ik Russisch ben gaan studeren. Of eigenlijk een korte versie van die vraag: "Waarom Russisch?!" Met uitroepteken, alsof het iets heel raars is.

Vandaag schrijf ik over wc's. Ja, dat kan maar beter van meet af aan duidelijk zijn, zodat jij - beste lezer - gewaarschuwd bent. Maak je geen zorgen, ik ga het niet uitgebreid over flatulentie, darmwerking of andere plastische uitingen hebben. Nee, ik gun je vandaag een inkijkje in de internationale kleinste kamertjes. Hoewel, kamertjes...

Afgelopen zaterdag was het Dag van de Overwinning in Rusland: de dag waarop de Russen het einde van de Tweede Wereldoorlog vieren. De beelden van de parades, de enorme vlaggen en de massa's mensen deden me denken aan die keer, dat ik getuige was van deze feestdag.

Ken je dat? Dat je zelf vindt dat iets heel voor de hand liggend is, maar dat dat onderwerp voor iemand anders helemaal niet zo simpel is?

Zulke zinnen: "Het gebouw is duidelijk te zien op de foto. Deze vindt u in de bijlage.". Of: "Vul de bon in en lever deze in bij de balie!". Brrr. Ronduit: brrr.

Laatst had mijn wederhelft gekookt: een geïmproviseerde nasi met veel groenten, met stukjes roerei, wat ketjap - en dat alles roergebakken. Hij was heerlijk, die nasi à la manlief.

Meegaan met de Transsiberië was een jeugddroom: het leven in de trein, de trein zelf, de mensen, de uitzichten en het op mezelf reizen... alles sprak tot mijn verbeelding. In 2008, inmiddels was ik begin dertig, was het dan eindelijk zo ver! Het lijkt lang geleden, maar sommige -eigenlijk heel veel- voorvallen geven me het gevoel dat ik nog maar pas geleden met mijn rugzak in de trein stapte.